tag:blogger.com,1999:blog-56374759816867343352024-03-16T04:48:13.433+05:30लेखक महेंद्र गौतम | मराठी साहित्य | मराठी संस्कृती | मराठी वाङमय | गर्जा महाराष्ट्र माझा |मराठी साहित्य | मराठी संस्कृती | मराठी वाङमय | गर्जा महाराष्ट्र माझा |Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.comBlogger230125tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-81562859271371000942023-12-31T22:58:00.000+05:302023-12-31T22:58:59.543+05:30नववर्ष - कोंब फुटलेल्या मेंदूची गोष्ट भाग क्र : ३ <h3 style="text-align: left;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDRIDPAXHExzuC2m2fJAzZUW8ZF4753ndQUCyI-2VL8QkQExaeiFBxyzZwITiaoEZY0bO4INWILKS3vwSVKz0Zn19erSDjcZGaQOFOg8GvMLv_zAX82jFmy2Wr6gAdrsUCfteCXdIG9leRczsgDay15p18qMCKG_l_0F_9r7uVS_LW_0BO3kvNMQX3oxYw/s1440/WhatsApp%20Image%202023-12-31%20at%208.32.06%20PM.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="नववर्ष" border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1072" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDRIDPAXHExzuC2m2fJAzZUW8ZF4753ndQUCyI-2VL8QkQExaeiFBxyzZwITiaoEZY0bO4INWILKS3vwSVKz0Zn19erSDjcZGaQOFOg8GvMLv_zAX82jFmy2Wr6gAdrsUCfteCXdIG9leRczsgDay15p18qMCKG_l_0F_9r7uVS_LW_0BO3kvNMQX3oxYw/s16000/WhatsApp%20Image%202023-12-31%20at%208.32.06%20PM.jpeg" title="नववर्ष" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><h3 style="text-align: left;"><b> उगवेल अशीही पहाट कधीतरी</b></h3></td></tr></tbody></table><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">धूळ. प्रचंड धूळ. अवाढव्य धूळ. जिकडे तिकडे सर्वव्यापी सर्वसमावेशक धूळ. टेबलावर, कॉटच्या कठड्यावर, खुर्चीवर, सेट टॉप बॉक्सवर. धुरकटलेल्या आरश्यावर धूळ. लॅपटॉपच्या किबोर्ड वर, चार्जरच्या केबलवर, टीव्हीच्या स्क्रीनवर, कपाटावर धूळ. भिंतीच्या कोपऱ्यात, फ्रिजच्या वर. सेल जाऊन बंद पडलेल्या भिंतीवरील घड्याळावर. खटरखरर करत चालणाऱ्या पंख्याच्या पात्यांवर ठसकनारी धूळ. अस्ताव्यस्त धुळकट धूळ.</span></span></p></h3><p style="text-align: left;">आयुष्याची झालेली धूळ धूळधाण धूळ. नाकाच्या चिकट केसात अडकलेली, डोईच्या केसांना जरठराठ करणारी धूळ. भयंकर धूळ. ही धूळ जठरात भरता यायला हवी होती साली. सगळे प्रश्न सुटले असते झटक्यात. तुला धुळीची ॲलर्जी आहे. नाकातून सटासट शिंका येतात धुळीच्या संपर्कात आल्यावर. सटासट अन् फटाफट शिंका यायला हव्यात. शिंकता शींकता नाकातून मेंदूच बाहेर यायला हवा. सटकन. त्या कोपऱ्यात कोळ्याने केव्हढ जाळं विणलं. काय फसलं त्यात? पतंग? तुरुतुरु धावत येणारा धुळरंग्या कोळी. भक्ष्य पोटात जायच्या अगोदरच त्याला विरघळून टाकणारा कोळी. पोटात जायच्या अगोदरच पचन सुरू साला. </p><p style="text-align: left;">टीचभर कोळी पैश्या एव्हढा होतो मग भिंतीवरल्या गोल घड्याळा एव्हढा मग बैलगाडीच्या चाका एव्हढा मग घरा एव्हढा मग आभाळा एव्हढा. अवाढव्य कोळी. प्रचंड अवाढव्य कोळी. थुंकतो तुमच्यावर चिकट होऊन जाता तुम्ही अन् जळायला लागता आधी वरचं मांस गळायला लागतं मग हाडं विरघळू लागतात मग अवाढव्य जबडा उघडुन कोळी तुम्हाला उदरात घेतो भाजत्या अंगान तुम्ही गडप होता त्याच्या पोटात.</p><p style="text-align: left;">बेसिनमध्ये भांडे तसेच पडलेत. चहाचं भांड वाळूनकोळ झालं. करपट केशरी पत्ती तशीच आहे चाळणीत. चाळणीवर पण धूळ. परवा सकाळी केलेल्या ऑमलेटचा तवा तसाच आहे. मचुळ वास येतोय प्लेट अन् सरेट्याचा. अंड. अंड्यातला जीव ऑमलेट होऊन पोटात. पोटातल्या ऑमलेटच परत अंड व्हावं. टणक कवच असलेलं अंड. मग त्याचा आकार वाढत वाढत जावून भसकन ते अंड पोट फाडून बाहेर यावं. भसकन सगळे आतडे बाहेर. </p><p style="text-align: left;">किती दिवस झाले संडास घासला नाही हारपिक असून. पिवळे डाग पडलेत शिटवर. दाग अच्छे होते है. झाटाचे आच्छे होते है. तिरमिरी येऊन उठावं अन् हाती फडका घेऊन ही सगळी धूळ झाडून टाकावी. खसखस संडास घासावा. लख्ख करून टाकावं धूळ भरलं आयुष्य. धुळीत मिसळायचं नसेल तर..,</p><p><b>लख्ख उजळलेली धुळविरहित सकाळ उगवावी उद्याची. दवभरलं मंद्रमंजुळ हलकं धुकं असावं आसमंतात अन् वर जर्दजहाल हसणारा तेजस्वी सूर्य.</b></p><p><b>उगवेल अशीही पहाट कधीतरी..</b></p><p style="text-align: right;"><b><i>- महेंद्र गौतम.</i></b></p>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-35723734637323204712023-12-18T22:16:00.000+05:302023-12-18T22:16:33.192+05:30गोष्ट मुंबईची : मुंबई चे जीवन <p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNU3vztjbZ4gVCzgki1wsEIJLVdRw0dQ9-x3xNJjejcYr4-fmta0Mak4rpOchmjAS7dPM8xOj1Qoc5IZvkf2W7gIBJABeZWBapAYR3QhAD6h_rHzus3zb7RZHGVRkfi3hie-rL13c9MBBekjBli-33xlbIMkJsKVlILDU5CpX0vr1p2FrtPRSYLd-_AL6-/s800/%E0%A4%97%E0%A5%8B%E0%A4%B7%E0%A5%8D%E0%A4%9F%20%E0%A4%AE%E0%A5%81%E0%A4%82%E0%A4%AC%E0%A4%88%E0%A4%9A%E0%A5%80%20%20%E0%A4%AE%E0%A5%81%E0%A4%82%E0%A4%AC%E0%A4%88%20%E0%A4%9A%E0%A5%87%20%E0%A4%9C%E0%A5%80%E0%A4%B5%E0%A4%A8.jpg" imageanchor="1" style="font-weight: 700; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img alt="गोष्ट मुंबईची" border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNU3vztjbZ4gVCzgki1wsEIJLVdRw0dQ9-x3xNJjejcYr4-fmta0Mak4rpOchmjAS7dPM8xOj1Qoc5IZvkf2W7gIBJABeZWBapAYR3QhAD6h_rHzus3zb7RZHGVRkfi3hie-rL13c9MBBekjBli-33xlbIMkJsKVlILDU5CpX0vr1p2FrtPRSYLd-_AL6-/s16000/%E0%A4%97%E0%A5%8B%E0%A4%B7%E0%A5%8D%E0%A4%9F%20%E0%A4%AE%E0%A5%81%E0%A4%82%E0%A4%AC%E0%A4%88%E0%A4%9A%E0%A5%80%20%20%E0%A4%AE%E0%A5%81%E0%A4%82%E0%A4%AC%E0%A4%88%20%E0%A4%9A%E0%A5%87%20%E0%A4%9C%E0%A5%80%E0%A4%B5%E0%A4%A8.jpg" title="मुंबई चे जीवन" /></a></p><p>गोष्ट मुंबईची, मुंबई भिनत जाते तुमच्यात लोकल वाहत राहते रक्तातून. उर दडपवणाऱ्या राक्षसी गर्दीचा तुम्ही केंव्हा भाग होऊन जाता कळत पण नाही. परवा घाईत नेमका लगेजच्या डब्ब्यात घुसलो तिथे एक ग्रुप हसत खिदळत चाललेला. खदखद हसवणारे जोक्स, पटकन दोस्ती झाली म्हटल सगळेच एका जागी जॉब करता का? सगळे हसले "नाय रे सगळे वेगवेगळ्या जागी आहेत पण 11 वर्षापासून एकाच ठरलेल्या डब्ब्यात मग जुळतात ऋणानुबंध तू पण येत चल हां". दादर कधी आल कळल पण नाही जातांना खांद्यावर थोपटून डोक्याला कुरवाळत बाय..,</p><p>संध्याकाळी साईट संपवून परतत असतांना डब्ब्यात हातात पिशवी घेऊन डोळे मिटून ध्यानस्थ मुन्यासारखा वाटणारा,भरगच्च काळ्यापांढऱ्या दाढीचा, अर्ध चमचमणार टक्कल असलेला एक माणूस.. त्याने एक स्टेशन जाऊ दिल आणि पिशवी सावरत अचानक गाऊ लागला " एक दिन बिक जाएगा माटी के मोल जगमे रह जायेगे प्यारे तेरे बोल.." मी मुकेशचा एव्हढा मोठा फॅन नाही तरी त्याच वावड देखील नाही मुड आलाच तर कधी चांदसी मेहबूबा किंवा चंदनसा बदन ऐकतो पण गाणाऱ्याच्या आवाजात बात नक्कीच होती तो तल्लीन होऊन गात राहिला कुणास ठाऊक कशी पण तंद्री लागली कुणीतरी बोट धरून भुतकाळात घेऊन गेल्यासारख वाटल मधली पाच सहा वर्ष गळून पडली तेंव्हा लाथाडलेली चांगल्या पॅकेजची नोकरी गमावलेले काही लाख, हातात दोन पुर्ण पुस्तक आणि दोन अर्धवट सिनेमे,आत सगळा कोलाहल माजला, स्वप्नांच्या माग ऊर फाटेस्तोवर धावण आठवल.</p><p>मस्त आलाप घेऊन तो त्या दरवाजातून या दरवाजात आला जणू त्याचा स्टेज परफोर्मन्स सुरुये असा, नेमका माझ्याजवळ. आपसूक हात खिशाकड वळला आणि त्याने खांद्याला थोपटून मला थोपवल अधूर गाण पूर्ण केल..</p><p>"पैसो के लिए नहीं गाया दोस्त. भगवान की दया से दो चाल और तिन टैक्सीया चलती है इस गरीब की मुंबई में. 55 साल पहले एक ख्वाब लेकर लखनऊ से यहाँ आया था बस भूक ने वो ख्वाब निगल डाला मायानगरी तो हमें रास नहीं आयी.. अभी कभीकभार ऐसे ही कलाकार होने की खुजली मिटा लेता हू " त्याच्या डोळ्यात कसलीतरी अभिजात अस्वस्थता दिसली " पिशवी सावरत तो पुढच्या स्टेशनवर उतरून गेला, त्याच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडं बघत मला "सं.भा."च्या ओळी आठवल्या,</p><p><br /></p><p style="text-align: left;"></p><p></p><h4 style="text-align: left;">"उरात होती स्वप्ने आणिक<br />स्वरात होते गाणे<br />कुठे जायचे होते<br /> आले कोठे पाय दिवाणे."</h4><p></p><p></p><h4 style="text-align: right;"><b><i>-महेंद्र गौतम</i></b></h4><h4 style="text-align: right;"><b><i><br /></i></b></h4><h4 style="text-align: left;"><ul style="text-align: left;"><li><i>हे देखील वाचा </i>✅</li></ul><div><a href="https://www.mahendragautam.in/2015/08/blog-post_18.html" rel="nofollow">गोष्ट मुंबईची : मुंबई डायरी</a></div></h4>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-67595954032928558752023-12-12T09:56:00.001+05:302023-12-12T09:56:26.027+05:30एक झाड - हिरवेपण कुणीच हिरावू शकतं नाही..<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2gvd-PUAt0p-xmwQkzlP-b0MzVSBAG4utT6Cg8lHpasWAsCBx3DQEtJL5rvHhqHVnl59JAXIza6RTOCqycWCi2PXthgNdMhQrNLjcFWgceBbHBi7jpC1ppzm35A-2dkFyQsZj-i1mWctodMs1WS_fX32-QFdliv6yXfyQYLlbGt72xJJLvSsusTeDCpeV/s944/Mahendra%20Gautam.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="झाड" border="0" data-original-height="936" data-original-width="944" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2gvd-PUAt0p-xmwQkzlP-b0MzVSBAG4utT6Cg8lHpasWAsCBx3DQEtJL5rvHhqHVnl59JAXIza6RTOCqycWCi2PXthgNdMhQrNLjcFWgceBbHBi7jpC1ppzm35A-2dkFyQsZj-i1mWctodMs1WS_fX32-QFdliv6yXfyQYLlbGt72xJJLvSsusTeDCpeV/s16000/Mahendra%20Gautam.jpg" title="झाड" /></a></div><br /><h3 style="text-align: left;">हिरवेपण कुणीच हिरावू शकतं नाही.. </h3><p></p><p>एकदा गावच्या डोंगरावर भटकतांना मला एका भल्यामोठ्या दगडावर एक <a href="https://mr.wikipedia.org/wiki/%E0%A4%9D%E0%A4%BE%E0%A4%A1" rel="nofollow">झाड</a></p><p>उगवलेलं दिसलं, जवळ जाऊन बघतो तर गंमतच होती. अगदी जराशीच माती त्या</p><p>दगडावर, कुठूनतरी येऊन ते बिजं त्यात रुजल असावं.</p><p> <b>मी विचार केला या झाडाचं आयुष्य किती?</b></p><p>पण एकाएकी तरारुन आलेल्या त्या हस-या झाडाचं हिरवेपण बघून अगदीच रोमांचीत</p><p>झालो. कदाचीत ते झाड म्हणत असावं दगडाशी झुंजून थकेस्तोवर तरी भरभरायचं</p><p>नंतर भलेही सुकून जाऊ..</p><p>रुजण्यापूरती माती आहे, हवा आणि ओल आहे मग कशाची वाट बघायची? चला रुजुयातं...</p><p>खरतरं पानगळ कष्टप्रदच. अश्या पानगळीच्या काळात सोबतीची पाखरंही उडून</p><p>जातात, ज्याची त्यानेच सोसायची असते भयाण पानगळं.</p><p>एखादा सामान्य माणूस किंवा नावाजलेल व्यक्तिमत्व प्रत्येकालाच पानगळीतून</p><p>जावं लागतंच. पण तश्या विदीर्णावस्थेत स्वतःला टिकवुन ठेवणं उद्याच्या</p><p>बहराची वाट पाहत त्या असह्य झळा सोसत जाणं. जिकीरीचच कामं. पण तश्या</p><p>एकाकीपणात कुठूनतरी चार दवाचे थेंब मिळतात अन् नवपालवीच स्वप्न अजून गर्द</p><p>होत जातं..,</p><p>पूर्वी ढ कॅटॅगिरीत मोडल्या गेलेला आणि आता मात्र स्वतःच्या गावची अख्खी</p><p>बाजारपेठ काबिज करणारा माझा एक चिक्कार यशस्वी मित्र..</p><p>मध्यंतरी त्याला भेटायचा योग आला त्याचे शब्द अजून रुंजी घालतात. "आयला</p><p>काहिच नव्हत रे हातात हिंमतीशीवायं..!!</p><p>आज तो ऐन बहरात आहे पण त्यानेही <b>पानगळ सोसलीच ना?</b></p><p>शेवटी ज्याच्यात कळा आणि झळा सोसायची धम्मकं आहे त्याच हिरवेपण कुणीच</p><p>हिरावू शकतं नाही.. ,नाही का ?</p><p><br /></p><h4 style="text-align: right;"><i><b>- महेंद्र गौतम</b></i></h4><div><i><b><br /></b></i></div><div><br /></div><div><h2><ul style="text-align: left;"><li><b><i>हे देखील वाचा <span style="font-size: medium;">⬇</span></i></b></li></ul></h2><h3 style="text-align: left;"><ul style="text-align: left;"><li><span style="font-size: medium;"><i><a href="https://www.mahendragautam.in/2023/12/--.html" rel="nofollow">रविवार ची सुट्टी - जीवनाचा अनुभव</a></i></span></li></ul><ul style="text-align: left;"><li><span style="font-size: medium;"><i><a href="https://www.mahendragautam.in/2023/12/blog-post.html" rel="nofollow">पहिला पाऊस आठवतो का? </a></i></span></li></ul></h3></div>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-83557103010920749882023-12-10T19:53:00.000+05:302023-12-10T19:53:03.820+05:30रविवार ची सुट्टी - जीवनाचा अनुभव<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4xtxz0hNf-HjMLSw2OjfWsLkbzCPnjhm1-QRM4tjBQgPUsHPKXI-7urPp-XKQJNRsnSOCDDRQNL0H5cn-_0Jw7Q3xVNARFjTf-Ktx6Jc9t9rC-DpEfR69iZ0dZU8XDfQyf6BEaGBJZ_dO0VqobJfWrAirBKS-oQQ4GQAagdAKsaHf5-zC2kSglIR74oGt/s933/Sunday.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="रविवार" border="0" data-original-height="933" data-original-width="908" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4xtxz0hNf-HjMLSw2OjfWsLkbzCPnjhm1-QRM4tjBQgPUsHPKXI-7urPp-XKQJNRsnSOCDDRQNL0H5cn-_0Jw7Q3xVNARFjTf-Ktx6Jc9t9rC-DpEfR69iZ0dZU8XDfQyf6BEaGBJZ_dO0VqobJfWrAirBKS-oQQ4GQAagdAKsaHf5-zC2kSglIR74oGt/s16000/Sunday.jpg" title="Sunday" /></a></div><p></p><p>ऑफिसची बॅग पाठीवर लटकवून सुन्नाट दुपारी उगीच पायी भटकतोय आज,यात विचित्र गोष्ट अशी की आज <a href="https://hi.wikipedia.org/wiki/%E0%A4%B0%E0%A4%B5%E0%A4%BF%E0%A4%B5%E0%A4%BE%E0%A4%B0" rel="nofollow">रविवार</a> आहे. काही दिवस अगोदर रविवार म्हणजे सुट्टीचा दिवस असायचा आता सुट्टी म्हटलं की भीती वाटते. पोटात काहीच नाही. दीड वाजला दुपारचा. सूर्य महोदय त्यांचं आग ओकण्याच काम इमानदारीने करतायत. सकाळी चहा घेतला होता, आता पण घेतला. तंबाखू मळली गोळी दाढेत धरली. आता काय करायचं? काहीच नाही. पायांची आग होतेय. मस्तकातून गरम वाफा येतायत. बगलेत दमट घाम. पुढे एक म्हातारी भेटली, तिला आधी सुट्टे पाच रुपये दिले.ओलांडून पुढे गेलो, परत माघारी आलो जीन्स चे खिसे धुंडाळले दहा विसच्या दोन तीन नोटा निघाल्या तिच्या हातात दिल्या, म्हातारीने नोटा हातात घेऊन कपाळाला लावल्या. डोळ्यात नवजात वासराचे भाव तिच्या. क्षण दोन क्षण थांबलो मग मागच्या खिशातून पाकीट काढलं पाचशेच्या दोन शंभराच्या तीन एक दोनशेची नोट निघाली. सगळे पैसे तिच्या पुढे धरले, म्हातारी कावरी बावरी झाली मानेनच नको म्हणाली. मी जबरदस्ती तिच्या हातात सगळे पैसे कोंबले अन् झटक्यात निघालो वळून न बघता. म्हातारी बघत राहिली अवाक होऊन, मला न पाहता दिसलं ते. सगळे पैसे तर दिलेत की आपण म्हातारीला मग थंड का वाटत नाही अजून आपल्याला?? आता चहा लागला तर? बसच भाडं? पुढे चालत राहिलो तसाच. एक हॉटेल शेजारी दारूच दुकान मळकट अंगाचे दोन तीन देशप्रेमी फुटाणे खारदाणे वाल्याकडून घेत आहेत काहीतरी. तिघेही डुलताहेत मस्त. बाजूला हिरवं टीशर्ट घालून खाली पांढरा ढगाळ मळकट पायजामा घातलेला म्हातारा बसलाय पायरीवर. कपाळाला अष्टगंध लावलेला, सुस्नात, केसांना तेल चोपडून मस्त भांग पाडलेला पांढऱ्या खुरट्या दाढीचा, माळ घातलेला म्हातारा. त्याच सगळं लक्ष त्या वाईन शॉपकडं. त्याच्या डोळ्यात तहान दाटलेली दिसतेय आणि चेहऱ्यावर हतबलता. ते तीन कळकट मळकट देशप्रेमी त्याच्या जवळ आलेत अन् झिंगत हसत आम्हाला आशीर्वाद द्या बाबा म्हणत हातातले फुटाणे त्याला देऊन पायातली चप्पल काढून पटापट त्याच्या पाया पडायला लागलेत एकाएकी. गंमत च्यायला नुसती. पोटात दारु गेली की अवघ्या जगण्याची गंमत होऊन जाते.</p><p>आता चालून थकलोय अस वाटायला लागलं. मग मी खिशातून मोबाईल काढला. तर त्यात निशा फ्रेंडशिप क्लब दोस्त बनाये वाला मेसेज येऊन पडलेला. उडवला. ओला ॲप उघडलं डेस्टिनेशन टाकलं. तीनशे एंशी रुपये. बुकिंग केली. पाच मिनिट लागतील गाडी यायला. बसने गेलो असतो तर पस्तीस रुपये तिकीट लागलं असतं पण आता काय करू पैसे वाचवून. जे वाचवायला पाहिजे होतं ते वाचलं नाही अपल्याच्यान अन् कुजक्या नोटा वाचवून काय करायचं. लेकरू वाचायला पाहिजे होतं आपलं. किमान या जगात यायला तरी पाहिजे होतं पण. पण पण पण.. गपकन कळ उठली छातीत श्वास वाढला कानाशिल तापली बांध फुटून रडायला येतंय खूप अस वाटायला लागलं. पण फोन वाजला तसा भानावर आलो. सर रोड के इस साईड आईये. गेलो. कॅबचा दरवाजा उघडला एसी बंद करून काचं वर केले अन् बसून राहिलो. सिग्नल लागला अन् धावणारी गाडी थांबली. फटफट टाळ्यांचा आवाज करत एक किन्नर थांबलेल्या गाडीजवळ आला, दोन टाळ्या वाजवून माझ्यापुढे हात करत मला 'दे रे चिकने' म्हणाला. मी पॉकेट काढलं पण ते ठणठण रिकामं. कूछ भी नहीं है दीदी मी खजील होत त्याच्या समोर पॉकेट धरलं. मंद हसला तो. किंचित सजल झाले त्याचे डोळे. मायेने माझ्या दोन्ही गालावरून तळवे फिरवले त्याने. डोक्यावर हात ठेवून काहीतरी पुटपुटला डोळे बंद करून. मग दातात एक रुपयाचं नाणं धरून डोक्यावर पदर घेत परत काहीतरी डोळे मिटून पुटपुटला तो आणि ते नाणं मला देत बोलला इसको कभी खर्च नही करना. त्याने परत माझी हनुवटी एका हाताच्या ओंजळीने गोंजारली अन् अल्ला मेरे बच्चे को खुश रखना हमेशा म्हणून लगबगीने निघूनही गेला. नाकात त्याच्या हलक्या फाउंडेशन अन् पावडरीचा वास रेंगाळला अन् कानामनात त्याचे शब्द मेरा बच्चा..</p>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-65078194804224368472023-12-09T10:12:00.002+05:302023-12-16T18:31:25.119+05:30पहिला पाऊस : पहिली भेट.<h2 style="text-align: left;"><a href="https://youtu.be/ZUmYih05czA?si=JxCQp_Mr70yR_Jll" rel="nofollow">पहिला पाऊस</a> आठवतो का? </h2><p style="text-align: left;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheVbwqCzMb9M7WjYQ3fsU613i28jaoHENy0mQJJ9RgrwgLtNTgTGmDEwoVUW0YSVQyyN4i9oeVV897gDOYoB3x2j6QZ2LJnq6hT4ZMBUkcDi5xCpcpdaUJTMMPXpDrqKofCzcyrDj-A2kl1Lf6C0ntn2lSJSz-mjunth39sjezrN9ngUwbRHyoZpHtvuPH/s2200/Picsart_23-12-09_09-19-42-964.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="पहिला पाऊस" border="0" data-original-height="1466" data-original-width="2200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheVbwqCzMb9M7WjYQ3fsU613i28jaoHENy0mQJJ9RgrwgLtNTgTGmDEwoVUW0YSVQyyN4i9oeVV897gDOYoB3x2j6QZ2LJnq6hT4ZMBUkcDi5xCpcpdaUJTMMPXpDrqKofCzcyrDj-A2kl1Lf6C0ntn2lSJSz-mjunth39sjezrN9ngUwbRHyoZpHtvuPH/s16000/Picsart_23-12-09_09-19-42-964.jpg" title="पहिला पाऊस" /></a></div><div style="text-align: center;">पहिली मिठी पहिला किस आठवतो का? <br /></div><p></p><p style="text-align: center;">तुला आपला <b>पहिला पाऊस आठवतो का?</b> </p><p style="text-align: center;">एक अडवळणाची वाट होती कॉलेजची. </p><p style="text-align: center;">वाट बघत थांबायचीस <b>तो क्रॉस आठवतो का?</b></p><p style="text-align: center;"> लालजर्द पेरू सारखं ओठांवरच गोड हसू..</p><p style="text-align: center;">आसपास असल्याचा <b>गर्द आभास आठवतो का? </b></p><p style="text-align: center;">व्हॅलेंटाईनच एक गुलाब कॉल्ड कॉफी विथ हॉट ब्राउनी.</p><p style="text-align: center;"> पिझ्झाच्या टॉपिंग वरला <b>तो सॉस आठवतो का? </b></p><p style="text-align: center;">अवेळीच बहरलेल्या चंद्रमधुर अधीर रात्री..</p><p style="text-align: center;"> रोम रोम रोमांचित अन् <b>मोगरा श्वास आठवतो का?</b> </p><p style="text-align: center;">होऊ नये होतात वाद सुटू नयेत पण सुटतात हात..</p><p style="text-align: center;">अधुरल्या स्वप्नाचा एक <b>अधुरा प्रवास आठवतो का? </b></p><p style="text-align: center;"><b><i>तुला आपला पहिला पाऊस आठवतो का ???</i></b></p><p style="text-align: center;"><b><i> ११ नोव्हेंबर.. </i></b></p><h4 style="text-align: center;"><b><i> </i></b><span style="text-align: left;"><b><i>- महेंद्र गौतम </i></b></span></h4><p style="text-align: center;"><span style="text-align: left;"><b><i><br /></i></b></span></p><h3 style="background-color: #f8f9fa; border: none; color: #202124; font-family: inherit; line-height: 32px; margin-bottom: -2px; margin-top: -2px; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 2px 0.14em 2px 0px; position: relative; resize: none; text-align: left; text-wrap: wrap; unicode-bidi: isolate; width: 270px;"></h3><h4><ul style="text-align: left;"><li><span class="Y2IQFc" lang="mr"><b>हे देखील वाचा ✅</b></span></li></ul></h4><h4 style="text-align: left;"><p style="text-align: left;"></p><ol style="text-align: left;"><li><span style="background-color: transparent; font-family: inherit; font-weight: normal;"><a href="https://www.mahendragautam.in/2017/03/blog-post.html" rel="nofollow">एव्हढं करशील माझ्यासाठी???</a></span></li><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2016/05/blog-post_30.html" rel="nofollow" style="background-color: transparent; font-family: inherit; font-weight: normal;">जराशी सांज ढळतांना..</a></li></ol><p></p></h4><div style="text-align: left;"><br /></div>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0Pune, Maharashtra, India18.5204303 73.8567437-9.7898035361788445 38.700493699999996 46.830664136178846 109.0129937tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-41667919351486180492022-09-25T22:35:00.003+05:302023-12-16T18:47:44.832+05:30झरा जिवंत असावा - : घनगर्द तमातील मिणमिण<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUF8HFp5-XmIGQ_KzFt-TzI2JV-p11WZ9kcgTtqyydsjb3or9ez_trr6JZrQ2utojLXoBFsdUnjXdLazwKB8njFMwnPXWhEKFwXp6nhhedTCPzwpkP6B55wJQVSLLs2DjiUwugk6fsvu_0yMlhIlVVGm9sPw9xbrGy0vixRBI1hNyQbgRGk7E_BMpHqkZX/s2158/Picsart_23-12-09_11-05-44-667.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="झरा जिवंत असावा" border="0" data-original-height="1126" data-original-width="2158" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUF8HFp5-XmIGQ_KzFt-TzI2JV-p11WZ9kcgTtqyydsjb3or9ez_trr6JZrQ2utojLXoBFsdUnjXdLazwKB8njFMwnPXWhEKFwXp6nhhedTCPzwpkP6B55wJQVSLLs2DjiUwugk6fsvu_0yMlhIlVVGm9sPw9xbrGy0vixRBI1hNyQbgRGk7E_BMpHqkZX/s16000/Picsart_23-12-09_11-05-44-667.jpg" title="झरा जिवंत असावा" /></a></div><h3 style="text-align: left;">झरा जिवंत असावा - सलग दोन तीन महिने खच्चून काम होतं.</h3><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjReWsZbyd5M1LuwU0SFDUh1zrO2j5UsTcv3pOKEvAKIA39y-arRswWo0eG1ZYvG50HGt158-XMMOs0wRjVDqM8fCth6WnC-TAtYopmiDrGyGDmoVai_XojR8mpbSSCi8d9tx_t4RQvAw26PrzcsdcPd9DrvJV47DxOUKIDzrYh7j8VO1XQUNE-WfqxsGUy/s1036/mauly.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="झरा जिवंत असावा" border="0" data-original-height="904" data-original-width="1036" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjReWsZbyd5M1LuwU0SFDUh1zrO2j5UsTcv3pOKEvAKIA39y-arRswWo0eG1ZYvG50HGt158-XMMOs0wRjVDqM8fCth6WnC-TAtYopmiDrGyGDmoVai_XojR8mpbSSCi8d9tx_t4RQvAw26PrzcsdcPd9DrvJV47DxOUKIDzrYh7j8VO1XQUNE-WfqxsGUy/s16000/mauly.jpg" title="Dehu Alandi Bus" /></a></div><br /><p style="text-align: left;">सलग दोन तीन महिने खच्चून काम होतं ऑफिसचं,आळंदी - देहू नावाची शेवटची गाडी घरी यायला फाट्याहून पकडायची. घर आठ दहा मिनिटांवर, दुसराच स्टॉप म्हणून बसमध्ये जाऊन पुढे उभं राहायचं. त्यात एका परटिक्युलर सीटवर कायम ती बसलेली. काटकुळी, विझलेले डोळे,सावळा निस्तेज चेहरा लौकिकार्थाने असुंदर. अंगावरचे कपडे थोडेसे जुनाटच गरिबी दाखवणारे. आसक्त नजरेने सतत भिरभिर बघत राहायची. मागे उभा असलो की सतत वळून बघत असायची अन् मी मनात हसायचो. उतरल्यावर पण खिडकीतून तिचं बघणं पाहून गंमत वाटायची. मनात म्हणायचो पुरुषाची नजर बाईला कळते तशीच बाईची नजर पण कळत असते पुरुषाला मावले. <b>बिक गया जो वो खरिदार हो नही सकता..</b></p><h3 style="text-align: left;">झरा जिवंत असावा - नंतर कामाचा भार. </h3><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRdbykbcvnXEf4Jy_jVKhAb_R8VcFi85SVb5gg0IrWlVHhn8gCy8U6-a_mk2mV_XAj6gJ44pzFBEXQMt5IIyY4nBy_4yeEc6F0uZrqAjzrikc4w-kYUQ2muYRutNIueSU0spgcr5wtjFBrkB8FrQ7gwOMTzfIhZ830n8Hi6tcmazUQxIFPJud_mx71ZDe_/s1619/Picsart_23-12-09_13-32-46-986.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="इंद्रायणी घाट" border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1619" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRdbykbcvnXEf4Jy_jVKhAb_R8VcFi85SVb5gg0IrWlVHhn8gCy8U6-a_mk2mV_XAj6gJ44pzFBEXQMt5IIyY4nBy_4yeEc6F0uZrqAjzrikc4w-kYUQ2muYRutNIueSU0spgcr5wtjFBrkB8FrQ7gwOMTzfIhZ830n8Hi6tcmazUQxIFPJud_mx71ZDe_/s16000/Picsart_23-12-09_13-32-46-986.jpg" title="इंद्रायणी घाट" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr></tbody></table><div>नंतर कामाचा भार ओसरला अन् घरी लवकर येणं व्हायला लागलं. रोजच्या आयुष्यात ती नजर विस्मृतीत गेली. अचानक शनिवार रविवार धरून शुक्रवारी रात्रीच जिगरी दोस्त येऊन धडकले भेटायला. सगळं अनियोजित म्हटलं आता आलाच आहात तर<b> <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Dnyaneshwar" rel="nofollow">'ज्ञानेश्वर विठ्ठलपंत कुलकर्णी</a>'</b> या नावाचे जिनियस जवळच असतात, हाकेच्या अंतरावर भेटवून आणतो तुम्हाला. बावाजी तुकाराम बोल्होबा आंबिले थोडेसे दूर असतात त्यांचं पुढे बघू. एकतर या लाटांमुळे भेटणं दुरपास्त म्हणून तब्बल दोन वर्षांनंतर आलेले काळीज यार. जाम खुशीचा दिवस,आळंदी पोचलो, तिथल्या इंद्रायणीच्या काठावर बराच वेळ रेंगाळत राहिलो. <b>शंभर वर्षांपूर्वी किती नितळ स्वच्छ असेल हे इंद्रायणीचं हिरवट पाणी? हा घाट किती शे वर्षांपूर्वी बांधला असेल?</b> असलं कायबाय बोलत प्रत्येक जुन्या गोष्टीला हात लाऊन पाहत मंदिराच्या प्रवेशद्वारासमोर आलो. वयाच्या सोळाव्या वर्षी ज्ञानेश्वरी लिहिणाऱ्या माणसाबद्दल नाही म्हटलं तरी सोबत्यांना पण आदर होताच. आत गेलो संजीवन समाधी डोळाभर बघत भारावून सगळं डोळ्यात साठवणाऱ्या दोस्तांसोबत मागच्या बाहेर नेणाऱ्या प्राचीन दरवाजात आलो अन् समोर प्रसाद अन् इतर वस्तू असणाऱ्या दुकानात माऊली प्रसाद घ्या म्हणणारी मलूल डोळ्यांची ती.!! चमकून माझ्याकडे दोन क्षण बघत राहिली पण यावेळी ती बसमधली नजर नव्हती तिची. दोन वर्षांपासून जिथे दिवसाला काही हजार लोक यायची तिथे आता शे तीनशे लोकं पण येणं मुश्किल,त्यात मध्ये किती तरी महिने कडकडीत बंद म्हणून आता जो तो दुकानदार काकुळतीला येऊन माऊली हार घ्या, माऊली चप्पल इथे काढा, माऊली हे घ्या ते घ्या माऊली म्हणत आधीच काळजाला चरे पाडत होता. सोबतचे दोस्त आपल्यासारखेच दर्शन हार प्रसाद अबीर वगैरे गोष्टींना अजीबात महत्व न देणाऱ्या पंथातले. मी रेंगाळलो अन् तिला विचारलं एक पाकीट कितीला? वीस म्हणाली. तिच्या हातातली दोन्ही पाकीटं घेतली, पन्नासची नोट देऊन उरलेले दहा ठेव म्हणालो तिनं लगबगीने दहाची नोट काढून हातावर ठेवली अन् एकाएकी तिचं फोन वर कुणाशी तरी झालेलं बोलणं आठवलं. म्हणजे मागच्या लाटेत गेले ते हीचे वडील. त्यांच्या पश्चात ही दुकानात येते म्हणजे जबाबदारी या एवढ्याश्या जीवाने घेतलीय घराची. रोज भल्या पहाटे सकाळच्या पहिल्या बसने येत असणार आणि रात्रीच्या शेवटच्या बसने जाते. मला दणकन भरून आलं. तिचा निस्तेज चेहरा हजार चंद्राच्या प्रकाशाने उजळलेला दिसला.मलूल डोळ्यात जगण्याची पाणीदार आशा दिसायला लागली. खर सांगतो त्यावेळी जगातली सगळ्यात सुंदर स्त्री समोर उभी होती माझ्या. वाटत होतं तिच्या डोक्यावरून मायेनं हात फिरवावा अन् गालाला एक उबदार घनघोर प्रेमाने ओथंबलेला स्पर्श करावा तिच्या..</div><p style="text-align: left;"><b>तिकडे आत विश्रांती घेणारे एक भिंत चालवून कीर्ती दिगंतात गेलेले माऊली आणि इकडे चार भिंतींच घर चालवायला धडपडणारी ही माऊली आणि समोर तेंव्हाही अन् आताही वाहणारी संथ हिरवट पाण्याची इंद्रायणी माऊली..</b></p><div><br /></div><p style="text-align: left;">"नदी पाऊल मिटते <br />नको त्याचा गवगवा<br />बाई डोहाच्या ग आत<br /><b>झरा जिवंत असावा..</b>"</p><div><br /></div><div style="text-align: right;"><b><i>- महेंद्र गौतम.</i></b></div><div style="text-align: right;"><b><i><br /></i></b></div><div style="text-align: left;"><h4><ul style="text-align: left;"><li><b><i>हे देखील वाचा </i> ✅</b></li></ul><ol style="text-align: left;"><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2022/09/blog-post.html" rel="nofollow">भाजी विकणारी म्हातारी </a></li><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2020/01/blog-post_24.html" rel="nofollow">घनगर्द तमातील मिणमिण-१</a></li><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2019/04/blog-post.html" rel="nofollow">घनगर्द तमातील मिणमिण-२ </a></li></ol></h4></div>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0Dehu - Alandi Rd, Maharashtra, India18.6815408 73.8273135-9.628693036178845 38.6710635 46.991774636178846 108.9835635tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-53091997371912761492022-09-22T22:03:00.003+05:302023-12-16T15:10:05.002+05:30भाजी विकणारी म्हातारी.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7bf8yy8f7aUwVrdcPeL7ollEhozz2Uqett3NyBNQcMARH4sVmogXKA2J3EqDAWbG6Td06j2ovoPqZGuclbkpbOwuK6BLRBQ-MtvVaVGJnLHJ7i_KO1qx1CH8sORtZgCOUKWW12BJ8ibbW6VtHGON4eQI-FAXGJj7zv_KkTGWy07G_qAVXMzF-bRi5jM3r/s943/bhaji%20viknari%20mhatari.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="मराठी कविता - भाजी विकणारी म्हातारी" border="0" data-original-height="934" data-original-width="943" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7bf8yy8f7aUwVrdcPeL7ollEhozz2Uqett3NyBNQcMARH4sVmogXKA2J3EqDAWbG6Td06j2ovoPqZGuclbkpbOwuK6BLRBQ-MtvVaVGJnLHJ7i_KO1qx1CH8sORtZgCOUKWW12BJ8ibbW6VtHGON4eQI-FAXGJj7zv_KkTGWy07G_qAVXMzF-bRi5jM3r/s16000/bhaji%20viknari%20mhatari.jpg" title="मराठी कविता - भाजी विकणारी म्हातारी" /></a></div><div style="text-align: center;"><br /></div><p style="text-align: center;">सुरकुतलेली भाजी घेऊन<br />भगभगलेल्या सुन्न दुपारी<br />झाडाखाली बसली असते<br /><b>चुरगळलेली एक म्हातारी.</b></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">सुस्तसे कांदे लसूण मेला<br />मरगळलेला एक भोपळा<br />तीव्र उन्हाने करपून गेला<br /><b>मटकीचाही कोंब कोवळा.</b></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">रंग उडालेली कोथिंबीर<br />म्हातारीची वदे कहाणी<br />अलगद निरपून काढत असते<br /><b>डोळ्यांमधले उदास पाणी.</b></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">विकत बसते दिवस दिवसभर<br />पुढ्यातली ताजी तरकारी<br />चावत बसते भूक लागता<br /><b>ठेच्या संगे शिळी भाकरी.</b></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">ठिगळ लावलेले एक लुगडे<br />उसवलेली एकच चोळी.<br />तरी हासते ग्राहक येता<br /><b>म्हातारी ती साधी भोळी.</b></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">छळती मजला जीर्ण ते डोळे<br />ओठांवरचे हास्य कोवळे<br />किती भोगले असतील आजवर<br /><b>दुःखाचे तिने खिन्न सोहळे.</b></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">मी म्हटले का धडपडते माई<br />विकत असतेस काहीबाही<br />भीक मागण्यापरीस म्हणे ती<br /><b>भाजी विकणे वाईट नाही..!</b></p><div style="text-align: center;"><br /></div><h4 style="text-align: right;"><i><b>महेंद्र गौतम.</b></i></h4><h3 style="text-align: left;"><ul style="text-align: left;"><li><b><i>हे देखील वाचा </i>✅</b></li></ul><ol style="text-align: left;"><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2019/04/blog-post.html" rel="nofollow">घनगर्द तमातील मिणमिण</a>.</li><li><span style="font-size: 18.72px;"><a href="https://www.mahendragautam.in/2017/04/blog-post.html" rel="nofollow">जिंदगी तुझको धुंडती है अभी.</a></span></li><li><span style="font-size: 18.72px;"><a href="https://www.mahendragautam.in/2017/02/blog-post_27.html" rel="nofollow">देह नाजूक साजूक</a></span></li></ol></h3>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-83872916913545526182021-04-13T11:20:00.003+05:302023-12-21T21:57:47.431+05:30स्मित - कुणीतरी मंद हसतांना दिसतय का?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9Qub7oqAGFPnaVrCr55DToDUVTMzWEQvvvA7HyJbdxrUaMNzROvfMnDhamZUYR3yX8Hbg8CEX0WBQnLSRlTgEUtJ32woh5GkTdSUdDxnURm1Bkm1Kp7czeMpXqUaCQxxx1X1Zm_ATIvtSKG3tl_mM6kFqolkfEI8uYkj11Z1yZQg0WScJHY2yQ2TD-Eg-/s1280/%E0%A4%B8%E0%A5%8D%E0%A4%AE%E0%A4%BF%E0%A4%A4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="स्मित" border="0" data-original-height="960" data-original-width="1280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9Qub7oqAGFPnaVrCr55DToDUVTMzWEQvvvA7HyJbdxrUaMNzROvfMnDhamZUYR3yX8Hbg8CEX0WBQnLSRlTgEUtJ32woh5GkTdSUdDxnURm1Bkm1Kp7czeMpXqUaCQxxx1X1Zm_ATIvtSKG3tl_mM6kFqolkfEI8uYkj11Z1yZQg0WScJHY2yQ2TD-Eg-/s16000/%E0%A4%B8%E0%A5%8D%E0%A4%AE%E0%A4%BF%E0%A4%A4.jpg" title="स्मित" /></a></div><br /><div style="text-align: center;">माणसं उभारत आहेत मनोहर मनोरे</div><div style="text-align: center;">जीवनदायीन्या नद्यांच्या काठी.</div><div style="text-align: center;">माणसांनी वितळवायला दिल्यात</div><div style="text-align: center;">बंदुका गुप्त्या आणि तलवारी,</div><div style="text-align: center;">विळ्या फावडी अन् टिकावं करण्यासाठी.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">माणसं घालतायत मुंग्यांना साखर</div><div style="text-align: center;">अन् देतायत भुकेल्यांना भाकर.</div><div style="text-align: center;">उगारत नाहीयेत काठी फुत्करणाऱ्या नागावर</div><div style="text-align: center;">किंवा ठेचत नाहीयेत नांगी,</div><div style="text-align: center;">जहर जहाल गर्द काळया विंचवाचीही.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">कडक उन्हाळलेल्या चोची घेऊन </div><div style="text-align: center;">हिंडणाऱ्या हवालदिल पाखरांसाठी</div><div style="text-align: center;">माणसं मांडून ठेवतायत रस्तोरस्ती</div><div style="text-align: center;">गार मडक्यात थंड पाणी,</div><div style="text-align: center;">जाळून टाकल्यात त्यांनी आपापल्या गुलेरी.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">उचलून घेतायत माणसं कुठल्याही</div><div style="text-align: center;">माणसाचं रडणारं अश्राप मुलं.</div><div style="text-align: center;">माणसं बेभान प्रेम करतायत माणसांवर</div><div style="text-align: center;">आपले आणि इतर असा भेद न करता,</div><div style="text-align: center;">अडीच हजार वर्षां नंतर दूर कुठेतरी</div><div style="text-align: center;"><b>कुणीतरी मंद हसतांना दिसतय का?</b></div><div><br /></div><div style="text-align: right;"><b><i>-महेंद्र गौतम.</i></b></div><div style="text-align: left;"><b><i><br /></i></b></div><div style="text-align: left;"><b><i><br /></i></b></div><div style="text-align: left;"><ul style="text-align: left;"><li><b><i>हे देखील वाचा </i>✅</b></li></ul></div><div style="text-align: left;"><ol style="text-align: left;"><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2022/09/blog-post.html" rel="nofollow"><b>भाजी विकणारी म्हातारी</b></a></li><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2013/02/blog-post_15.html" rel="nofollow"><b>जन्माला यावं अन् एकदा प्रेम करावं..,</b></a></li><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2015/10/blog-post.html" rel="nofollow"><b>सूर्योदयाच्या कविता</b></a></li></ol></div>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-26726250633071031542020-06-08T23:22:00.002+05:302023-12-21T21:34:35.601+05:30का? - आपण असंच मरायचं का?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG4qzhIdZmvkCupmeghyphenhyphen7NIQsNRFYwyxGGAZ9ymEFtjTQgIWsdPBiJ7QQSVU4XmMCVAjivSBK0VYPNrPcaLLcR2X_Sr8VTepqsqMgqN2XxGFSRNiUOsf8JWDlmqcGDEdcom9Mn6osL7EnypvQmjI6EU5bBb1Qa8zIY0Q20LfHA6HYIh4csUA2ENAHiDl6q/s1438/%E0%A4%95%E0%A4%BE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="विद्रोही कविता" border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1438" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG4qzhIdZmvkCupmeghyphenhyphen7NIQsNRFYwyxGGAZ9ymEFtjTQgIWsdPBiJ7QQSVU4XmMCVAjivSBK0VYPNrPcaLLcR2X_Sr8VTepqsqMgqN2XxGFSRNiUOsf8JWDlmqcGDEdcom9Mn6osL7EnypvQmjI6EU5bBb1Qa8zIY0Q20LfHA6HYIh4csUA2ENAHiDl6q/s16000/%E0%A4%95%E0%A4%BE.jpg" title="विद्रोही कविता" /></a></div><p style="text-align: center;">ते टिपून मारतील<br /><b>आपण असंच मरायचं का?<br /></b>ते जिवंत जाळतील<br /><b>आपण असंच जळायचं का?</b></p><p style="text-align: center;">किती युगांची आहे<br />त्यांची रक्ताची तहान तरी<br />नरड्यात सुळे खुपसतील<br /><b>आपण असंच किंचाळायचं का?</b></p><p style="text-align: center;">ते आळीपाळीने <a href="https://hi.wikipedia.org/wiki/%E0%A4%AC%E0%A4%B2%E0%A4%BE%E0%A4%A4%E0%A5%8D%E0%A4%95%E0%A4%BE%E0%A4%B0" rel="nofollow">बलात्कार</a> करतात<br />भोगल्यावर प्रेत झाडाला टांगतात<br />मुजोरीने विकट हसतात<br /><b>आपण भेदरून पळायचं का?</b></p><p style="text-align: center;">मस्तकाच्या होतील ठिकऱ्या<br />अन छातीचा होईल बुकना<br />ते राजरोस छातीवर नाचतील<br /><b>आपण असंच हळहळायचं का?</b></p><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: right;"><i><b>-महेंद्र गौतम.</b></i></div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><h3><ul><li><b><i>हे देखील वाचा </i>✅</b></li></ul><ol><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2019/04/blog-post.html" rel="nofollow">घनगर्द तमातील मिणमिण</a>.</li><li><span><a href="https://www.mahendragautam.in/2017/04/blog-post.html" rel="nofollow">जिंदगी तुझको धुंडती है अभी.</a></span></li><li><span><a href="https://www.mahendragautam.in/2017/02/blog-post_27.html" rel="nofollow">देह नाजूक साजूक</a></span></li></ol></h3></div>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-41593146573571255072020-05-20T12:22:00.001+05:302020-05-20T12:22:57.836+05:30कातीन आणि वाघीण.<div>लहानपणी आजी सांगायची कहाणी कातीन अन वाघिणीची.</div><div>पैश्याएव्हढी कातीन घालायची अंडी,</div><div>अन अंड्यातून बाहेर येणाऱ्या पिल्लांना सुटायची खावं खावं.</div><div>जेंव्हा संपायचं जाळ्यातलं अन्न </div><div>तेंव्हा कातीन स्वतः वाढून द्यायची स्वतःच शरीर पिलांसमोर.</div><div>पिलांना वाचवण्यासाठी खुशीने जायची मरून.</div><div>वाघीण जेंव्हा जनायची तीन चार पिलं तेंव्हा प्रसूतीच्या शीणवट्यामुळं भगभग करणाऱ्या पोटाला शांत करण्यासाठी खायची एखादं दुसरं पिल्लू तिचं.</div><div>यातलं खरं खोटं कुणाला ठाऊक?</div><div>पण आताशा मला तुझ्या अंगावर काळपट पिवळे चट्टे का दिसतायत??</div><div><br></div><div>महेंद्र गौतम.</div>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-39055263366859578902020-01-25T10:04:00.001+05:302020-01-25T10:04:21.063+05:30घनगर्द तमातील मिणमिण.<div>रस्त्यात अचानक सुहासिनी भेटली. तिच्या कडेवर छोटा आर्यन, हे पोर मी दिसलो रे दिसलो की चेकाळतं. आईच्या कडेवर उड्या मारत माझ्याकडे झेप घेतं. टपोर डोळ्याचं ,गोबऱ्या गालाचं सावळसं गोड लेकरू. खूपवेळा सुहासिनी त्याला आमच्या घरी सोडून कामंधामं आटपायची. शेलाट्या बांध्याची सावळी पण तरतरीत नाका डोळ्यांची रेखीव सुहासिनी.</div><div>आज आर्यनचा चेहरा मलूल होता पण. मी जवळ गेलो तसं त्यानं विझल्या डोळ्यांनी माझ्याकडं पाहिलं मी दोन्ही हात पुढं केले तसा निमूट माझ्याजवळ आला तो. अंग चांगलंच गरम होत त्याचं. मी सुहासिनीला म्हटलं "अगं ह्याला तर ताप भरलाय". </div><div>हु म्हणत तिनं सुस्कारा सोडला.</div><div>"काकू आहे का घरी?" </div><div>मी हो म्हटल्यावर मुकाट्यानं माझ्या मागे घरी आली. तिचाही चेहरा उतरलेलाच होता. एकोणविस वीस वय असेल तिचं. तिचा नवरा म्हणजे दाजी रिक्षा चालवायचा बऱ्याचवेळा सुहासिनी आमच्या घरी काकूसोबत गप्पा मारत बसलेली असायची तेंव्हा संध्याकाळी काम आटपून आल्यावर तिला हाक मारायला घरी यायचा. दिसायला हिरो कुरळ्या केसांचा, गोरागोमटा, भरलेली छाती आणि पिळदार दंडाचा. मस्त बोलायचा. खुप वेळा रस्त्यात भेटला की मला काकुला त्याच्या ऑटोतून घरी सोडायचा. पैसे घ्यायचा नाही.राहू द्या ना पाहुणे म्हणायचा. दीड एक वर्षा अगोदर सुहासिनी त्याच्यासोबत निघून आली इथं. त्याचं गावं काहीतरी तीसेक किलोमीटरवर होतं, कमवायला म्हणून तो या शहरात आला आणि सुहासिनीच्या घरा समोरच्या खोलीत राहायला लागला, सुहासिनीचा बापसुद्धा असाच तीस पस्तीस वर्षा अगोदर पोट भरायला म्हणून आला होता आज वस्तीत दोन खोल्याच स्वतःच घर होतं त्याचं.तिच्या मोठ्या भावानं शाळा सोडली होती अन बापाला आधार म्हणून काहीबाही कामं करायचा तोही. समोरच्या ह्या देखण्या ऑटोवाल्याशी सूत जुळलं सुहासिनीचं, कुणकुण घराला लागली अन राडा झाला. पण सुहासिनी ठाम होती, तिनं दाजीशी लग्न केलं आणि इकडं निघून येऊन संसार थाटला माहेर तुटलं तिचं.</div><div>सासू सासरेही कधी आले नाहीत तिचे इकडे , तू खालच्या जातीची आहेस म्हणून ते नाराज आहेत असं तो तिला सांगायचा. त्यानं तिला कधी गावी नेलं नाही,स्वतः आठ पंधरा दिवसांत चारदोन दिवसासाठी जाऊन यायचा. तरी खुश होती सुहासिनी आता तर आर्यन मुळं अजून खुश असायची ती . त्यांच्यात कधी भांडण झाल्याचं आढळलं नाही. लहानसहान कुरबुरी असायच्या तेंव्हा काकू किंवा शेजारची मावशी त्यांना जाऊन समजावून येत.</div><div>पण गेल्या वीसेक दिवसांपासून तिचा नवरा गावी गेला होता तो परत आलाच नव्हता घरातला किराणा संपत आलेला आणि आर्यन असा तापान फणफणलेला. त्याचा मोबाईलही बंद काही वाद नाही की भांडण नाही सुहासिनी सैरभैर झाली आणि मनाचा हिय्या करून एक दिवस सकाळीच त्याच्या गावी गेली. संध्याकाळी परत आली तेंव्हा तिचा चेहरा पांढराफटक पडलेला. डोळे सुजून लाल झालेले. तिच्या घरी न जाता ती थेट इकडेच आली होती. येउन भिंतीला टेकून बसली , काकूनं तिला पाणी दिलं.</div><div>काय झालं भेट झाली की नाही त्याच्याशी? काकूच्या या प्रश्नावर तिनं मान खाली घातली. </div><div>फसवलं काकू त्यानं मला. त्याचं आधीच लग्न झालं होतं दोन लेकरांचा बापय तो. इकडं आला तेंव्हा बायको गरोदर होती त्याची आता ती गावी आहे राहायची सोय करतो मग तुला तिकडं घेऊन जातो म्हणत म्हणत वर्ष काढलं त्यानं म्हणूनच दर आठ पंधरा दिवसाला गावी जायचा. विचारत विचारत घरी गेले त्याच्या आणि तिथं गेल्यावर सगळं कळलं मला. हाकलून लावलं तिथून मला.</div><div>हा हादरा होता सगळ्यांना सगळे सुन्न झाले होते. काय बोलावं कुणालाच कळेना. शांत झोपलेल्या आर्यनकड एकदा तिनं बघितलं आणि डबडबत्या डोळ्यांनी परत म्हणाली त्याच्या साठी घरदार सोडलं सगळ्या आयुष्याचा खेळ करून घेतला हा दुसमन पदरात आहे नाहीतर कुठय जीव दिला असता मी...</div><div>काळजात चर्र झालं एकाएकी.</div><div>ही एकोणविस वीस वर्षाची मायमाहेर तुटलेली पोर वर्ष सव्वा वर्ष्याचा छोट्या आर्यनला घेऊन कुठं जाईल ? काय करेल आता सुहासिनी?</div>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-53157164161202341022020-01-10T10:21:00.002+05:302023-12-21T21:58:41.166+05:30जगायला भिण्याचे दिवस.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrvyGF3na0UBmD3m1bowY1T07WU1LEeCuD31REisKoC-Uecl3kcBdnc2xoTDgeBtuW4csPb4-p1fQthg8bvRq5yauOXedRJWr7KvKc4HqMUle3qpoQCptbAokabu8UnH0TP3pi9Uy8dmAh3XGRv0H7CCyXDMS39mamaF4Z_hZPr6TzoWsszu2C0Mk_Ftdr/s2880/%E0%A4%9C%E0%A4%97%E0%A4%BE%E0%A4%AF%E0%A4%B2%E0%A4%BE%20%E0%A4%AD%E0%A4%BF%E0%A4%A3%E0%A5%8D%E0%A4%AF%E0%A4%BE%E0%A4%9A%E0%A5%87%20%E0%A4%A6%E0%A4%BF%E0%A4%B5%E0%A4%B8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="जगायला भिण्याचे दिवस" border="0" data-original-height="2160" data-original-width="2880" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrvyGF3na0UBmD3m1bowY1T07WU1LEeCuD31REisKoC-Uecl3kcBdnc2xoTDgeBtuW4csPb4-p1fQthg8bvRq5yauOXedRJWr7KvKc4HqMUle3qpoQCptbAokabu8UnH0TP3pi9Uy8dmAh3XGRv0H7CCyXDMS39mamaF4Z_hZPr6TzoWsszu2C0Mk_Ftdr/s16000/%E0%A4%9C%E0%A4%97%E0%A4%BE%E0%A4%AF%E0%A4%B2%E0%A4%BE%20%E0%A4%AD%E0%A4%BF%E0%A4%A3%E0%A5%8D%E0%A4%AF%E0%A4%BE%E0%A4%9A%E0%A5%87%20%E0%A4%A6%E0%A4%BF%E0%A4%B5%E0%A4%B8.jpg" title="जगायला भिण्याचे दिवस" /></a></div><br /><div><br /></div><div style="text-align: left;">आणि मग एखादा माजोरडा रेडा</div><div style="text-align: left;">देईल टक्कर तुमच्या छाताडाला आणि तुम्ही मरालं-मरालं रक्त ओकून </div><div style="text-align: left;">तुमच्या मुठी एव्हढ्या घाबरट हृदयाच्या होतील ठिकऱ्या-ठिकऱ्या.. </div><div style="text-align: left;">आणि छातीच्या हाडांचा होईल भुगा,</div><div style="text-align: left;">प्रत्येकजण मरणाला घाबरतो इथे</div><div style="text-align: left;"><b>आता जगायला भिण्याचे दिवसही येतील..!</b></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><b><i>-महेंद्र गौतम.</i></b></div><div style="text-align: center;"><b><i><br /></i></b></div><div style="text-align: right;"><b><i><br /></i></b></div><div style="text-align: left;"><div><ul><li><b><i>हे देखील वाचा </i>✅</b></li></ul></div><div><ol><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2022/09/blog-post.html" rel="nofollow"><b>भाजी विकणारी म्हातारी</b></a></li><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2013/02/blog-post_15.html" rel="nofollow"><b>जन्माला यावं अन् एकदा प्रेम करावं..,</b></a></li><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2015/10/blog-post.html" rel="nofollow"><b>सूर्योदयाच्या कविता</b></a></li></ol></div></div><div style="text-align: right;"><b><i><br /></i></b></div>Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-3761217048671343792019-08-25T23:21:00.001+05:302023-12-16T19:00:00.434+05:30WWE (डब्लू डब्लू ई) - मला WWE (डब्ल्यू डब्ल्यू ई ) आवडतं<p dir="ltr"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img alt="WWE" border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi11Vj9ykAp9zjfD08tpdTT-TwfodOPVwJcmNsnPRJBMgbUG3KUaBJbKE4ySxWT1Q5Pdz2vz98qei33KXSY-1bAXTZ0sjQyvjpELH83rzhj3RMvIC_Zadxq9hbh8aIgCsqEszNybUPjhiEgth1Vyc7_5aVExIBrZbpB2JYK7vLod5FLAuG-O_pO_G7B0gey/s16000/Mahendragautam%20Blog.jpg" title="WWE" /></div><br /><p></p><p style="text-align: left;"><b>अगदी तूफान आवडतं, मला डब्ल्यूडब्ल्यूई <span style="font-family: verdana;"><a href="https://www.wwe.com/" rel="nofollow">(WWE)</a> </span>आवडतं. </b></p><p style="text-align: left;"><b>मऊ कोचावर बुड आदळवत मी डब्ल्यूडब्ल्यूई </b><b><span style="font-family: verdana;">(WWE) </span></b><b>बघतो.</b></p><p style="text-align: left;">आडदांड मसक्युलर पहिलवान बघितले की </p><p style="text-align: left;"> मी लहान मुलासारखा हरखतो..,</p><h4 style="text-align: left;"><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">एकजण चार चार जणांना उचलून आदळतांना माझ्या मुठी आवळतात.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">रोमन रेन्स <span style="font-family: verdana;"><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Roman_Reigns" rel="nofollow">(ROMAN REIGNS)</a></span> सुपरमॅन पंच हाणतांना, </span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">सेथ रोलीन्स </span><span style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-weight: normal;"><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Seth_Rollins" rel="nofollow">(SETH ROLLINS)</a></span> </span><span style="font-weight: normal;">सुसाईड डाय मारतांना,</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">आरकेओचा <span style="font-family: verdana;"><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Randy_Orton" rel="nofollow">(RKO)</a></span> स्म्याक बघताना मी सुपर एक्साइट होतो.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">मी सोमवार ते शुक्रवार मान मोडून काम करतो.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">चुकल्यावर चार चौघात बॉस मला झाप-झाप झापतो, मी मान खाली घालून झापे खातो,</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">त्याबदल्यात मला कंपनीकडून मजबूत आर्थिक मोबदला मिळतो.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">मी शनिवार रविवार बायकोसोबत बाहेर जातो, डिमार्ट मध्ये खरेदी करतो.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">मूवी बघतो, मॅकडीत जातो, संध्याकाळी बियर पितो..</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">जातीतल्याच कमावत्या सुंदर मुलीशी मी मजबूत हुंडा घेऊन लग्न केलय.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">मला माझ्या जातीचा गर्व आहे, मला माझ्या धर्माचा गर्व आहे.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">मला माझ्या देशाचा गर्व आहे, देशाच्या सैन्याचा गर्व आहे.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">मला अमक्या तमक्या लोकांना घरात घुसून मारावं वाटतं</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">टमक्या लोकांच्या मुंड्या तलवारीने छाटाव्या वाटतात.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">ढमक्या देशाला जगाच्या नकाश्यातून नेस्तनाबूत करावं वाटतं. </span></p><p></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">मागे एकदा अंधार्या गल्लीतून जातांना दोन भुरट्यांनी मला पकडल.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">माझा मोबाइल, पॉकेट हिसकल..,</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">कॉलर पकडून दोन कानपटात ठेवून दिल्यात तेंव्हा मी फळफळा मुतलो होतो..,</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">मला डब्ल्यूडब्ल्यूई </span><span style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana;">(WWE)</span> </span><span style="font-weight: normal;">आवडतं, अगदी तूफान आवडतं.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">मऊ कोचावर बुड आदळवत मी डब्ल्यूडब्ल्यूई </span><span style="font-family: verdana;">(WWE)</span><span style="font-weight: normal;"> बघतो..! </span></p></h4><div style="text-align: right;"> <b><i> <a href="https://www.mahendragautam.in/" rel="nofollow">-महेंद्र गौतम.</a></i></b></div><h4 style="text-align: left;"><ul style="text-align: left;"><li>हे देखील वाचा ✅</li></ul></h4><h4 style="text-align: left;"><ol style="text-align: left;"><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2019/08/1.html" rel="nofollow">धर्म भाग - १ </a></li><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2017/12/blog-post_28.html" rel="nofollow">अर्थ </a></li><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2017/07/blog-post_9.html" rel="nofollow">मी तयार आहे.</a></li><li><a href="https://www.mahendragautam.in/2017/05/blog-post.html" rel="nofollow">मी जगुयात मात्र नक्की.</a></li></ol><div><br /></div></h4>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-24449206339977832322019-08-15T21:08:00.001+05:302019-08-15T21:16:42.681+05:30धर्म1<p dir="ltr">ही कुठली निळीजांभळी अद्भुत<br>
फुलं उमललीयेत तुझ्या साध्याभोळ्या गावात अचानक.<br>
किती पसरलाय हवेत हा मुग्धमादक गंध.<br>
कसलं दैवी सौंदर्य लेवून आलीयेत <br>
ही सुकुमार नाजूक फुलं.<br>
बघणारा नजरबंद होतो ,भुलचकीत होतो<br>
आणि बघता बघता बुडून जातो<br>
या गुढघन जांभूळ डोहात भ्रमिष्टासारखा..<br>
तुझा भाबडा गावं आता भाबडा उरला का?<br>
अजून एक सांग....<br>
ही रंगीबेरंगी निरागस फुलपाखरं <br>
त्या फुलांवर बसताक्षणीचं <br>
का पटापट मरून पडतायत?<br>
महेंद्र गौतम.</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-36821474730597682222019-06-03T09:14:00.001+05:302019-06-03T09:14:59.209+05:30झुंडी<p dir="ltr">तू गं उफणती नदी<br>
माझी मोडलेली नावं<br>
मंझधारेत भोवरा<br>
सांग गाठू कसा गावं..</p>
<p dir="ltr">मखमली पात्रातून<br>
मगरींचा गा वावरं<br>
हाती बोथटला भाला<br>
कसा लागेल टिकाव</p>
<p dir="ltr">इथे नरभक्षकांच्या<br>
अश्या झुंडी वाढलेल्या<br>
घाबरल्या अंधाराला<br>
साऱ्या सावल्या पांगल्या..<br>
महेंद्र गौतम.</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-27316570957561000702019-05-15T10:08:00.001+05:302019-05-15T10:08:09.909+05:30बुडबुड गीत...<p dir="ltr">बुडबुड गीत....<br>
प्रश्न सोपा अवघडं उत्तर<br>
छन छन वाजे काला पत्थर<br>
राजा मदारी जनता माकड <br>
खेळ चालला बुडबुड घागर.<br>
झप्पाक झुमं झुमं झुमं झुमं झुमं <br>
ढप्पाक ढुमं ढुमं ढुमं ढुमं ढुमं....<br>
सफेत दाढी नजर भेदक<br>
रोगट मेंदू विचार घातक. <br>
मारा खूपसा फोडून काढा <br>
कोण बोलला झोडून काढा.<br>
मरून जाऊ पिऊन रोगर..<br>
खेळ चालला बुडबुड घागर.<br>
झप्पाक झुमं झुमं झुमं झुमं झुमं <br>
ढप्पाक ढुमं ढुमं ढुमं ढुमं ढुमं....<br>
प्या रे रक्त जमवा भक्त <br>
दिवस चालले अच्छे मस्त <br>
तोंडाला येईल ते बोला <br>
अवताराची थुंकी झेला.<br>
भै फकीर तेरा ये झोला <br>
लोकशाहीला मारा ठोकर <br>
खेळ चालला बुडबुड घागर.<br>
झप्पाक झुमं झुमं झुमं झुमं झुमं <br>
ढप्पाक ढुमं ढुमं ढुमं ढुमं ढुमं....<br>
(अपूर्ण)<br>
महेंद्र गौतम.</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-14241151604675633682019-04-29T12:59:00.001+05:302019-04-29T12:59:36.804+05:30घनगर्द तमातील मिणमिण<p dir="ltr">आमच्या घराच्या मागेच राहते म्हातारी. मी गेलो. आडवे तिडवे पत्रे मारलेली एक खोली. आत म्हातारी झिंगे निवडत बसली होती. पासष्टच्या वर वय असेल तिचं, ठेंगणीशी, हडकुळी, सुरकुतलेला पण तेजस्वी चेहरा, दातवन लावून काळे झालेले दात,मोकळं कपाळ, गुढघ्याच्या किंचित खाली आलेल लुगड. केसाला नेहमीच चापून चोपून तेल लावलेल.त्यात ती भरभर एकदम सुपरफास्ट रेल्वेसारखी बोलायची, मोठी उद्दमी होती म्हातारी. कधी चणे मुरमुरे कधी पपया काकड्या तर कधी झिंगे बोंबिल अस काहीही विकायची. एकटीच राहायची. एखादवेळी रस्त्यात भेटली तर आवर्जून हातावर चार बोरं,एखाद सीताफळ ठेवायची. <br>
“आज्जे कशाला वं देती इक नं चार पैसे भेटतील तुला” मी म्हणायचो. <br>
“अय खाय ना बापू पैसे काय उरावर घ्युन जाऊ का मी? जाय बिगि बिगी घरी अंधार झालाय काकू वाट बघत आसल.” <br>
मला गम्मत वाटायची तिची. तिला दोन मूलं होती. पोरगी जवळच कुठ तरी दिलेली. मुलगा शहरातच जरा दूर राहायचा. पोटासाठी काहीबाही काम करायचा. त्याची बायको भांडखोर होती. तीला तिच्या घरात म्हातारी नको होती म्हणून तिनं म्हातारीला हाकलल. म्हातारी म्हणाली हात पाय घट्ट हेत अजून, कुठबी कष्ट करून पोट भरीन तुमची गरज नाही भाड्याहो. इथ प्लॉट होता तिचा चार पत्रे मारून एकटीन घर उभ केल आणि एकटीच आयुष्याशी झिट्या घेत जगतेय आता. “आज्जे तू एकटीच कस करते वं सगळं.?” मी एकदा नं राहवून तिला विचारलं.<br>
मंग काय करू मरून जाऊ का? त्यो भाड्या ऐन जवानीत गेला मरून. इस अन दोन वर्स पण नवते झाले मला.लेकर एव्हडुले मंग लिंबाचा पाला पीवून पीवून लहानाचे मोठे केले दोन्ही लेकरं. पोरीला उजवल त्या भाडखावच लगन करून देल त्याची रांड सुदी नाही निघाली त्याला काय कराव आता? हातपाय चालतात तवरक काम करीन मंग जाईल मरून. देवा भगवंतान मरण चांगलं द्यावं हाल करू ने एव्हढीच विच्छा बस. तिचा पोरगा यायचा अधून मधून म्हातारी जीवंत आहे का पहायला नाही,तर तिच्या कडून पैसे उकळायला. म्हातारी मुकाट पैसे देवून त्याला वाटेला लावायची. पण एखाद दिवशी म्हातारी दारू पिऊन अंगणात येऊन लेकाला सुनेला मरून गेलेल्या नवऱ्याला आणि एकुणातच तिच्या नशिबाला मोठ मोठ्यान शिव्या द्यायची. शेजाऱ्या पाजाऱ्याची झोपमोड व्हायची मग अश्यावेळी काका जावून तिला घरात घेवून जायचे अन झोपी लावून यायचे. सकाळी म्हातारी तशीच प्रसन्न असायची जणू रात्री काही घडलच नाही अस वागायची. कोणी विचारलच तर म्हणायची <br>
“हेट मी कव्हा गलबला केला राती मी त जेवन करून गप झोपले व्हते”</p>
<p dir="ltr">(घनगर्द तमातील मिणमिण)</p>
<p dir="ltr">महेंद्र गौतम.</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-91993284251496198052019-03-28T13:16:00.001+05:302019-03-28T13:16:05.779+05:30कच्चं फळ आणि मुंग्या<p dir="ltr">1.</p>
<p dir="ltr">एकदा कच्च सीताफळ तोडल्यावर माय (आजी) हळहळत म्हणाली होती,<br>
आस कच्चमच्च फळ तोडू ने बाबा, <br>
पिकू द्यावं मंग तोडाव कारण एका फळातल्या एका बित किती झाडं असतात..<br>
त्या सगळ्याच झाडाचा आपण जीव घेतो की,<br>
लै मोठ्ठं पाप असतय कच्च फळ तोडण म्हणजे..<br>
तिकडे अतिरेकी हल्ल्यात लहान पोरं मारल्या गेल्यावर अन <br>
इकडे ऑक्सिजन अभावी काही मुलं गुदमरून मेली तेंव्हाही <br>
मी माझ्या अडाणी मायला अजिबात ह्या गोष्टी कळू नाही दिल्यात..<br>
महेंद्र गौतम. </p>
<p dir="ltr">2.<br>
तेंव्हा घरात मुंग्या झाल्यावर आई करायची <br>
पिठाची किंवा साखरेची पखरण मुंग्यांभोवती आणि शिंपायची हळद कुंकूसुद्धा <br>
मग बघत बसायची वाट मुंग्या निघून जाण्याची <br>
पण तिने लावला नाही कधीच चुकूनही खडू.<br>
डास वाढलेत म्हणून मी घेऊन आलो होतो पॉवरबाज गुड नाइट अॅक्टिव<br>
आणि सकाळी उठून बघतो तर मुंड्या मुरगळून लोळागोळा होऊन <br>
मरून पडलेली दिसली अख्खी मुंग्यांची रांगच्या रांग...</p>
<p dir="ltr">आता मी मच्छरदानीत झोपतो..<br>
महेंद्र गौतम.</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-60235267189453202452019-03-17T20:42:00.001+05:302019-03-17T20:42:58.550+05:30माझ्या उत्क्रांतीचे अवशेष<p dir="ltr">खरतर रोजच्या जगण्याचेचं मूलभूत प्रश्न सोडवता सोडवता तोंडाला फेस येतो तिथ दुसर काही करावं अस मनात असून देखील करता येत नाही. तुकडे तुकडे झालय सालं आयुष्य म्हणजे. पण रोज काहीतरी नजरेस पडतं अन काम बिघडतं सगळ्या दिवसाच मातेरं होऊन जात. <br>
हा डोळ्याखाली हिरवट काळपट मोठा ठिपका दिसतोय ना? हा तो अस्वस्थपणा सहन न होऊन तोंड उघडल्याचा परिणाम आहे बघ, बस मध्ये चढलो होतो ऑफिसला जायला, तूफान गर्दी. सगळ्यांनाच जायचं असत पोट जाळायला मग गर्दी होणार नाहीतर काय? समोर एक मुलगी होती रे नाजुकशी. उभी होती कशीबशी आणि तिच्या मागून एक दांडगा रेडा, चेहऱ्यावर माज ओसंडून वाहणारा गर्दीचा बहाणा करून खेटतोय भोसडिचा तिला मागून. चेहरा त्रासिक झाला बिचारीचा एक दोनदा, भैय्या जरा सिधा खडा रहोना अस काकुळतीन तिनं सांगूनही तो आपला चिटकतोच आहे. पार रडवेली झाली बिचारी, वास्तविक त्याला नीट उभ राहता आल असतं. पण नराला अशी मादी चेंगरायला भेटल्यावर तो चान्स कशाला सोडतो. मला तिचा तो दीनवाणा चेहरा बघवेना, त्याला बोललो जरा नीट उभा रहा ना भाऊ समोर मुलगी उभीय तुझ्या. तुला काय करायच भेंचोत? तिला काही प्रोबल्म नाही? तू भाऊ लागतो की नवरा लागतो तिचा म्हणत तो सरळ अंगावरच आला.मी म्हटलं नीट बोल हरामखोरा अन त्यान मजबूत ठोसा दिला ठेवून वर कॉलर पकडून अजून एक कानफाटात बसली अन झांज आली मला, भेलकंडलोचं. मग सोडवा सोडवी झाली आणि कंडक्टरनं उतरवल त्याला पुढच्या स्टॉपला. त्या बिचारीन पाणी दिल मला, शर्टच्या गुंड्या तुटल्या डोळा हिरवाकाळा झाला बोंबलल त्या दिवशीच ऑफिस. हे अस आहे. पब्लिक ट्रान्सपोर्टमध्ये वागायची साधी अक्कल नाही आपल्याला कुणी महिलांसाठी राखीव सीटवर बसतं एखादी बोलायला गेली की निर्लज्जपणाने म्हणतात तुम्हाला मीच दिसलो का? आम्ही काय फुकट बसलो का ? साले साड्या नेसून बांगड्या भरून का येत नाहीत हे सगळे? म्हाताऱ्या , अपंग लोकांसाठी राखीव जागेत धडधाकट तरणे पोर बसतात बर एखादा म्हातारा आलाच तरी त्याच्याशी हुज्जत घालतात, उठायच नाव नको, कुठून येतो एव्हढा माजोरडेपणा? की तो असतोच आपल्यात आणि बळी तो कानपिळी या न्यायान वर येतो आपोआप. बर हे दुबळ्यावर मिजास दाखवणार यांच्याहून मुजोर,रग्गेल कुणी आला की शेपूट घालणार. आणि आपल्या डोळ्यादेखत अश्या गोष्टी घडताना पाहून आपल्याला आपल्या गांडूपणाची चीड येते मग कुठेतरी ती चिडचिड निघते किंवा मनात मुरत राहते ,ठसठसत राहते.अवघड जागचं गळू ठसठसाव तस. <br>
महेंद्र गौतम. <br>
(माझ्या उत्क्रांतीचे अवशेष)</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-44546917793613747892019-02-22T13:12:00.001+05:302019-02-22T13:12:02.023+05:30आत्ममग्न कविता 8<p dir="ltr">डोक्याची होतील हजार शकलं <br>
आणि जाऊन पडशील त्या विदीर्ण प्रदेशात,<br>
जिथे दिवसा असेल अंग होरपळवणार उन्ह<br>
आणि हाडं गोठवणाऱ्या थंडीच्या असतील बोचऱ्या रात्री.<br>
जिथे सावलीसाठी नसेल साधं झाडही <br>
आणि उबेसाठी नसेल कुठलीच शेकोटी.<br>
आतडे पिळवटणारी लागेल भूक <br>
आणि होशील तहानेन व्याकूळ <br>
तरी मिळणार नाही अन्नाचा कण, <br>
आणि नजरेलाही पडणार नाही पाण्याचा टिपुससुद्धा.<br>
तरी मरणार मात्र नाहीस जगशील,<br>
जगशील अंग आणि मनभर वेदना वागवत.<br>
म्हणून “तिच्या” वाटेला जाण्याअगोदर विचार कर....</p>
<p dir="ltr">महेंद्र गौतम.</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-6207627817210175722019-01-30T12:36:00.001+05:302019-01-30T12:36:41.244+05:30आत्ममग्न कविता 7.<p dir="ltr">त्या दिवशी गुडघे फुटलेल्या पोरासारखं <br>
बदाबदा आभाळ रडत असताना<br>
अचानकच तू उगवलीस?<br>
म्हटलं असं भरदिवसा अंधारून येणं<br>
काहीसं विचित्रच असतं?<br>
चेहऱ्यावरचा लग्नानंतर चा ग्लो<br>
तुकतुकीत तृप्तीनं ओथंबलेला चेहरा<br>
लग्न मानवल्याच्या इस्ततः विखुरलेल्या खुणा<br>
माझ्या उरात मात्र प्रचंड ढगफूटी <br>
एक काळाकभिन्न ढग....<br>
गुडघे फुटलेल्या पोरासारखा बदाबदा गळणारा</p>
<p dir="ltr">म्हटलं कोरडाठाण असलेला हा तिसरा पावसाळा<br>
आता गतकाळातल्या चिंबाळ मृदगंधी क्षणावरच<br>
पुढचं सगळं आयुष्य रेटत राहायच?</p>
<p dir="ltr">तू म्हणालीस पाऊस कोरडा नसतो कधीच..<br>
कोरडी असतात मनं, <br>
आणि दोष मात्र आपण पावसाला देतो..<br>
खरतर शारीर पातळीच्या पलीकडं असतात <br>
हजारभर सुखं ताटकळत आपली वाट बघत .<br>
पण काही हाका ऐकतच नाही कधी आपण.<br>
कॉफीच बिल देऊन तू निघून गेलीस<br>
मी मात्र बसून राहिलो सुन्न <br>
रातराणीच्या सुंगधाला मुकलेल्या <br>
आगकल्लोळ तप्त एकल सूर्या सारखा...<br>
महेंद्र गौतम.</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-18122543983689047202019-01-28T13:30:00.003+05:302019-01-28T13:30:30.796+05:30मोराची बायको<p dir="ltr">मोराची बायको... <br>
“मानवी नातेसंबंधाची निरगाठ तलमतेनं सोडवणाऱ्या आणि सुक्षत्तम मनोव्यापाराचा तळ शोधणाऱ्या गोष्टी.”</p>
<p dir="ltr">2016सालचा वाघुरचा अंक हातात पडला रात्री त्यातली एक गोष्ट वाचत पडलो होतो दिवसभर थकून आलेलो त्यामुळे डोळ्यावर अनावर झोप होती, सहज चाळतांना मांदळकरबाई नावाची कथा वाचायला घेतली अन खाडकन झोप उडाली, दुसऱ्या दिवशी नामादा Namdev Koli कडून लेखकाचा नंबर मिळवला आणि तब्बल वीसेक मिनिट त्या लेखकाशी बोललो. तेंव्हापासून “किरण येले” Kiran Yele नावाच्या लेखकानं मला झपाटलं. <br>
पहिल्या आठ महिन्यातच या कथासंग्रहाची आवृत्ती संपते यावरूनच या संग्रहातल्या कथांचा आवाका आपल्या लक्षात येतो. या माणसाला कथा सुचत नाहीत तर भेटतात भेटून महिनोंमहिने डोक्यात मुरत राहतात आणि मग एखाद दिवशी असह्य झाल्यावर हा लेखक उठतो आणि सगळं कागदावर उतरवतो आणि ज्या शैलीने या कथा वाचकापर्यंत पोहचवतो ती शैलीच या लेखकाचा यूएसपी आहे.<br>
संग्रहातल्या सगळ्याच कथा दमवणाऱ्या आहेत, वेळोवेळी लैंगिक संदर्भ येतात पण त्यात कुठेही ओंगळपणा नाही. मुळात लेखकाचा पिंड कवीचा असल्यामुळे सगळ्या गोष्टीत एक झुळझुळीत काव्यात्मता जाणवते जी आपोआप तुम्हाला झिंग आणते. माणूस नावाच्या प्राण्यात असणाऱ्या बऱ्याच आदिम प्रवृतींचा इथे वेध घेतलाय. <br>
साइन आऊट ही पहिली कथा, virtual relationship, virtual sex हा आजच्या इंटरनेटनं दिलेला शाप म्हणा किंवा वर. चॅटिंगला चटावलेला एक माणूस एका विदेशात असलेल्या बाईत गुंततो आणि फसतो. नॉर्मल वाटणारी ही कथा शेवटाला जेंव्हा येते तेंव्हाचा एक प्रसंग, भंगलेला नायक ग्लानीत घरी येऊन झोपेच्या गोळ्या घेतो, तेव्हढ्यात शेजारी राहणारी एक प्रौढ काकू त्याला खीर द्यायला म्हणून येते त्याची अस्वस्थता तिला जाणवते आणि ती त्याला धीर देते सांत्वन मिळताच त्याचा बांध फुटतो तो ओक्साबोक्सी रडू लागतो तेंव्हा प्रेमानं ती त्याला जवळ घेऊन थोपटते आणि तो तिच्या स्तंनांना लुचतो पण यात लैंगिकता अजिबात नाही तो लुचतो अगदी तसच जस एखाद लहान मूल आईला लुचत हे काहीतरी भन्नाट आहे.<br>
कोपऱ्यातल टेबल ही पुस्तकातील सगळ्यात जीवघेणी कथा आहे अस मला वाटतं. मांदळकरबाईत आलेले कवितेचे संदर्भ असोत, ती आणि ती मधली प्रतिकात्मकता असो, अवशेष कथेतल्या नायिकेचा स्वतःशी चाललेला झगडा असो किंवा अमिबा आणि स्टीलग्लास मधले संवाद असोत एका एका गोष्टीवर लिहायच झालं तर पानंच्या पानं खर्ची पडतील. <br>
शीर्षकथा असणारी मोराची बायको वाचताना तुम्हाला या लेखकाची हातोटी जाणवते त्याच्या लिखाणाचा विस्तृत परीघ अनुभवतांना आपण चकित होतो.खरतर ही एक संपन्न रूपककथा आहे आणि ही कथा लिहिताना या माणसानं खरच मरणकळा सोसल्या असतील. <br>
या कथेतल्या नायिकेच्या मनात मोरपुरुष असतो, मोर तिच्या स्वप्नात येत असतो त्याच्या केका तिला ऐकू येतात एव्हढच नाही तर स्वप्नात ते दोघ भेटतात आणि शब्दावीन बोलतात देखील. तारुण्यात आल्यावर ती त्याचं एक चित्र काढते, सकाळी ते चित्र तिची आई बघते आणि तिला जाणवत की ह्या चित्रातल्या मोरपुरुषाला ती ओळखते का जाणवत तिला अस? मनातलं चित्र शोधू नये दिसलं तरी जुळवून पाहू नये मनातल्या चित्रात आणि खऱ्या माणसात फरक असतोच नेहमी हे समजावणीच्या सुरात जेंव्हा ती नायिकेशी बोलते तेंव्हा लक्षात येत की तिने काय गमावलय. शेवटाला जेंव्हा मोरपुरुषाला ती भेटते, जंगलात त्याला शोधताना शरीरावरच एकेक वस्त्र, आभूषण even पायातल्या चपलासुद्धा फेकून देते आणि ती त्याला भेटते अगदी निर्वस्त्र म्हणजे पूर्णतः नैसर्गिक अवस्थेत, ती शरीरावरची सगळी बाह्य आवरणं फेकते म्हणजे नेमकं काय फेकते ? त्याला शोधताना ती अगदी त्याच्यासारखीच केका मारत का धावते? दगडावर दगड घासून अग्नि निर्माण करून आणि ओढणीचा एकेक धागा काढून तो जाळून निर्माण होणाऱ्या प्रकाशात ती त्याला शोधते हे काय आहे नेमकं जे जाळल्यावर भवताल उजळतो आणि आपल्याला हव ते त्या प्रकाशात स्पष्ट दिसतं ? यातून लेखक जे सांगू पाहतो ते उलगडल तर कमाल भिडतं. याही कथेचा शेवट अगदी अकल्पित आहे, मनातल्या मोरपुरुषाला ती भेटते, मोरसंग घडतो, काही वर्ष ते एकत्रही राहतात आणि एकदिवस तिला अचानक घोडयाच खिंकाळण ऐकू येतं आणि त्याच रात्री स्वप्नात तिला एक अबलख घोडा दिसतो पुन्हा एक वर्तुळ सुरू होत. का?<br>
तर शुद्ध बिजापोटी फळे रसाळ गोमटी अस तुकोबा म्हणतात, “फिटेस्ट टु सर्व्हायवल”, आपल्यात रुजणार बीज शुद्ध असावं, जन्माला येणारी संतती निकोप असावी अस केवळ बाईलाच नाही तर जगातल्या प्रत्येक प्राणाच्या मादीला वाटतं आणि ते स्वाभावीक आहे. तुम्ही चिम्पांझी, गोरीला किंवा काळवीटांचा कळप बघा त्यात एक dominant male असतो कळपातल्या सगळ्या माद्यांशी जुगायचा अधिकार फक्त त्याला असतो, मग एखादा प्रतिस्पर्धी येतो त्याच्याशी झगडतो आणि पहिल्या नराला हुसकून लावतो किंवा पराभूत होऊन परतून जातो जो लढाईत जिंकतो तो पुढचा dominant male. यात जो नर स्वतःला सिद्ध करतो जो मादीला बेटर जीन्स देऊ शकतो माद्या त्याच्याकडून बिजधारणा करून घेतात. समाजात व्याभिचार नावाचा प्रकार आहे, काय असत नेमकं स्त्री पुरुषाच व्याभिचारी वागणं म्हणजे? आणि काय असतो नेमका समागम किंवा संभोग म्हणजे तरी ? पुरुषाच्या बाबतीत आपल्या DNA कॉपीज नेक्स्ट जनरेशनमध्ये ट्रान्सफर करण ( नर याबाबतीत लैच उत्साही असतो आणि म्हणून लैच बदनाम आहे बिचारा) आणि स्त्रियांच्या बाबतीत बेटर जीन्स मिळवण एव्हढच. एकाच जोडीदारासोबत निष्ठेन राहणं हा समाजान घालून दिलेला अलिखित नियम जरी असला तरी हा निसर्गान घालून दिलेला नियम नाहीच निसर्ग आपल्या जागी पक्का आहे आणि तो कायम राहणार. तो त्याचं अस्तित्व वेळोवेळी सिद्ध करत राहणार, माणूस नावाच्या बुद्धिजीवी प्राण्याची तारांबळ उडवत राहणार. बाबा रे तू कितीही नागर झालास तरी तुझ्या आत आदिम जंगल आहे हे सांगत राहणार. तुम्ही संस्कृती,संस्कारांची कितीही पुटं स्वतःवर चढवून घेतलीत तरी आतला निसर्ग कसा डावलणार? हा लेखक तथाकथित सभ्यपणाच्या अनरियल शोला जबरदस्त आणि जोरकस धक्का देतो. <br>
एकुणातच या संग्रहात अनेक सूक्ष्म कांगोरे आहेत जे उलगडताच अंगावर रोमांच उभे राहतात. सबंध पुस्तकात लेखकान संस्कृती,संस्कार , कल्पित व्यवस्थेला आणि तथाकथित सिविलायझेशनला अवघड प्रश्न विचारून अडचणीत आणलय. तगडे संवाद हे आणखी एक ठळक वैशिष्ट म्हणता येईल संग्रहाच. कितीतरी अवघड बाबी सोप्यात सोप्या करून संवादातून सांगण्याची अद्भुत शैली आहे आहे या लेखकाची. आकृतीबंध,पात्रनिर्मिती, प्रवाहीपण,संवाद आणि प्रतिकात्मता लिखाणाच्या या सगळ्या तांत्रिक बाबी हवालदिल करणाऱ्या आहेत. तुम्ही एकेक कथा वाचतांना,संपवतांना विचारमग्न होता, अस्वस्थ होता,शहारता आणि भारावता देखील.<br>
मराठी कथाविश्वातल खरतर हे खूप मोठ काम आहे. या कथा खूप मोठा ठेवा आहेत. पारंपारिक कथाबीजं डावलून असली जिगरबाज मांडणी करण,अलौकिक प्रतिमासृष्टी उभारण सोप नाही म्हणून हे वेगळं आहे आणि जपण्याजोग देखील.</p>
<p dir="ltr">महेंद्र गौतम.</p>
<p dir="ltr">कथासंग्रह- मोराची बायको<br>
ग्रंथाली प्रकाशन<br>
मूल्य- 180 रुपये.</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-74474583581083026462019-01-28T13:30:00.001+05:302019-01-28T13:30:42.657+05:30कल्पना नाही<p dir="ltr">1.<br>
शंभर पिळ असणारी मजबूत दोरी विकत आणली होती<br>
दुर्दैवाने तुला कधीच बांधून ठेवता आलं नाही..</p>
<p dir="ltr">2.<br>
बसच्या धक्क्यात सावरतांना अचानकच तू दिसली होतीस<br>
गर्दी एवढी की तुझ्यापर्यंत मला पोचता आलं नाही..</p>
<p dir="ltr">3.<br>
काम तुझं चोख असतं ऑफिस मधला साहेब बोलला<br>
शांत झोपेसाठी मी काय गमावलं..<br>
याची त्याला कल्पना नाही...</p>
<p dir="ltr">महेंद्र गौतम.</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-55499754229577949122018-10-28T14:56:00.001+05:302018-10-28T14:56:52.854+05:30डोह गढूळला कोणी?<p dir="ltr"><br>
चंद्र उगवला पूर्ण<br>
डोह गढूळला कोणी<br>
टीप गाळीत बसल्या<br>
नदीपात्रात हत्तीणी..</p>
<p dir="ltr">उन्ह पाऊस झेलून <br>
उभा मठातला चाफा <br>
त्याच्या बुडाशी बसून<br>
कोण गातं प्रेमगाणी..</p>
<p dir="ltr">नको नजर देऊस<br>
ऐक घरंदाज पोरी<br>
पुढे डोंगर दिसता<br>
होतं काळजाचं पाणी..</p>
<p dir="ltr">तश्या शुभ्र एकांतात<br>
मोह मिठीचा आवर<br>
वाट विंचवाची नांगी<br>
तुझे पाय अनवाणी..</p>
<p dir="ltr">महेंद्र गौतम.<br>
</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5637475981686734335.post-12883873863302156602018-09-26T16:27:00.001+05:302018-09-26T16:27:33.099+05:30जुईझळा<p dir="ltr">तुझ्या कापुरक्षणांचा <br>
केव्हढा हा गोतावळा<br>
तुझ्यासाठी काळजात<br>
पेटतात दीपमाळा..<br></p>
<p dir="ltr">निस्तेजल्या आभाळाला<br>
लागो चांदण्यांचे घड<br>
तुझ्या नावाच्या किती मी<br>
जपल्यात जपमाळा</p>
<p dir="ltr">फाटक्या या पदरात<br>
टाक दान तू सुगंधी<br>
तुझ्यासाठी सोसल्या मी<br>
सांग किती जुईझळा...</p>
<p dir="ltr">धाव धावुनी थकलो<br>
कस्तुरी मी मृग जरी<br>
कधी हाताशी येशील<br>
सांग माझ्या मृगजळा...</p>
<p dir="ltr">महेंद्र गौतम</p>
Mahendra gautamhttp://www.blogger.com/profile/06583143599942413957noreply@blogger.com0